woensdag 29 februari 2012

Verhuisd


Het is gelukt, ons huis in Vleuten is leeggehaald. Terwijl ik dit schrijf, vertoeven we reeds in ons tijdelijke verblijf in La France. Maar toch vertel ik graag nog even over de verhuizing, en onze lieve vrienden en familie die ons hierbij geweldig hebben geholpen. Het waren zeer hectische en vermoeiende dagen, maar welbeschouwd is het allemaal prima verlopen. Vrijdagavond heb ik de kinderen naar opa en oma in Brabant gebracht, om daarna weer terug te rijden naar Vleuten. Zaterdagochtend om 8.00 uur stipt arriveerde de eerste verhuishulp, al snel gevolgd door de rest. Om 12.00 uur zat de gehele inboedel in de verhuiscontainer. Het was een stralende dag, en we hebben gezellig buiten voor het huis broodjes gegeten en gekletst met enkele buren. Daarna moesten we dan toch echt (voorlopig) definitief afscheid nemen van onze dierbare vrienden en familie, wat niet makkelijk was. Rob en ik hebben de benedenverdieping schoongemaakt, en de laatste spullen in de aanhanger gestopt, nog even langs de kringloop gereden, het postkantoor om een pakketje af te leveren, om vervolgens afscheid te nemen van enkele dierbare buren met wie we veel contact hebben gehad. Ook niet makkelijk. We hebben bij wijze van spreken elkaars kinderen geboren zien worden, en de kinderen hebben veel met elkaar gespeeld. We liepen elkaars deur niet plat, maar waren er wel voor elkaar. Aan het einde van de middag naar Brabant, naar opa en oma, alwaar Viggo ons met smart opwachtte. Onze vierjarige hoort en begrijpt inmiddels veel, maar kan nog lang niet alles plaatsen, waardoor hij soms onrustig is. Zaterdagavond gezellig met mijn vader en moeder naar Ik vertrek gekeken...nog een keer leedvermaak om anderen, alvorens we zelf in het diepe springen. Zondag nog naar de verjaardag van nichtje Julia. Maandag de Ikea keuken opgehaald. De ruimte die de keuken in beslag neemt valt toch nog erg tegen, en we zijn bang dat we spullen bij mijn ouders moeten laten staan. Uiteindelijk valt dit toch weer mee, en Rob krijgt precies alles in de aanhanger gepropt. Maar die zit dan ook tot de laatste centimeter vol. We genieten nog van een 'laatste avondmaal' bij opa en oma, en nadat ik de broodjes voor de reis naar Frankrijk heb gesmeerd plof ik nog even met paps en mams op de bank om naar Dokter Deen te kijken. Nog even genieten van de superhollandse beelden van Vlieland waar deze televisieserie zich afspeelt. Dinsdagochtend om 4.00 uur gaat de wekker, maar dan ben ik al lang wakker. Het ritueel als altijd tijdens de huizentrips. Douchen, snel een bakje koffie, laatste spullen in de auto, alleen gaan nu ook de kinderen mee en komen mijn ouders uit bed om afscheid te nemen. Het is een vreemd idee dat we Nederland nu echt verlaten om (voorlopig) niet terug te keren. We hebben naar dit moment toegeleefd, en we zijn er klaar voor. Ondanks de ongewisse toekomst hebben we veel zin in ons nieuwe avontuur.






vrijdag 24 februari 2012

Afscheid dagverblijf


Vandaag nemen Viggo en Manu afscheid van het kinderdagverblijf, van hun vriendjes en juffen van de Bobo's, Hoteldebotel in Vleuten. Bovenstaand kaartje delen ze uit aan hun vriendjes, met een stel Hollanse klompjes. Viggo heeft zo'n 2,5 jaar bij Hoteldebotel doorgebracht; Manu een jaartje. Viggo had de afgelopen jaren een vast clubje vriendjes, een echte boevenbende, hij had het er enorm naar zijn zin. Hij heeft deze week verschillende cadeautjes gekregen van zijn vriendjes uit de creche, zo ontzettend lief en attent! Iedere ochtend moest op dezelfde manier beginnen, namelijk met een boekje op de schoot van een van de juffen. Binnenkort begint hij aan een nieuw hoofdstuk; zijn Franse schoolcarriere. Dat zal in het begin zeker niet makkelijk zijn. De Franse taal die hem nog onbekend is, het oefenen met Franse woordjes ten spijt. Steevast zegt hij 'je m'appelle Viggo' als ik woordjes met hem wil oefenen uit het Hema 'Mijn boerderij stickerboek' ('Ma ferme livre d'autocollants'). Maar ook de discipline die heerst op het gemiddelde Franse plattelandsschooltje is Viggo ongewoon. We vinden het spannend maar hebben er ook vertrouwen in.

dinsdag 21 februari 2012

Inpakken!

We zijn begonnen aan de laatste loodjes in Nederland. Vorige week hebben Rob en ik allebei afscheid genomen van ons werk. Allebei met een borrel op het werk en zelf ben ik nog met de directe collega's uit eten geweest in de stad. Allebei zijn we verwend met mooie woorden, gezelligheid, cadeaus, kortom we hebben met een goed gevoel afscheid genomen. Nu kunnen we ons richten op het regelen van de laatste zaken, nog een ritje naar de Ikea voor de keuken die we meenemen uit Nederland, toch nog snel even naar de H&M voor spijkerbroeken voor de jongens, lenzenvloeistof, het is er natuurlijk allemaal in Frankrijk alleen weten we daar nog niet meteen de juiste adresjes vandaar dat we het in Nederland nog snel willen regelen. Gelukkig kunnen de jongens deze week vier dagen naar het dagverblijf (ipv de gebruikelijke drie) dus dat helpt wel. Ook krijgen we nog verschillende bezoekjes deze week, wat natuurlijk altijd erg gezellig is! En verder....moeten we inpakken. Heel veel hebben we al voorbereid, spullen op Marktplaats verkocht, naar de kringloop gebracht of weggegooid. We hebben het speelgoed uitgesorteerd, puzzels compleet gemaakt, speelgoedauto's gerepareerd en ingepakt. Lang leven de hoogslaper van Viggo waar veel dozen onder passen. Gelukkig is dit van tijdelijke aard want de welterusten knuffel is wel wat lastig op deze manier. Zaterdag komt de verhuiswagen - en enkele lieve hulpen - en dan moet alles in dozen zitten en halen we het huis helemaal leeg.

'Ik mis alleen de Hema!' De buurtjes op bezoek met cadeautjes uit de Hema.
Manu vindt verhuizen echt niet saai!
Viggo's hoogslaper helemaal ingebouwd.

woensdag 15 februari 2012

Afscheidsborrel

Afgelopen zondag hebben we ons afscheid gevierd. Gevierd is in deze setting misschien wat erg enthousiast verwoord, zo leuk vinden we het tenslotte niet dat we onze familie, vrienden en buren moeten achterlaten (en omgekeerd ook niet, althans daar gaan we voor het gemak maar even van uit;-). En toch was het voor ons het gedroomde afscheid. Op een perfecte locatie, de Brouwerij in Vleuten, in een sfeervol zaaltje precies groot genoeg voor het aantal genodigden, met een klein barretje, enkele statafels en een lange tafel met kleurplaten- en potloden, wat speelgoed en voldoende chips en snoepgoed zodat het ook voor de kinderen een leuke middag zou worden. Een van onze lieve buurvrouwen heeft zich bekommerd over Manu: ze heeft hem gebracht en later ook weer meegenomen, wat voor ons erg prettig was. Omdat we een belachelijk druk jaar achter de rug hebben heeft ons sociale leven op een wat lager pitje gestaan. Des te leuker om iedereen weer te zien. De familie Smolders trad traditiegetrouw op met enkele zelfgeschreven liedjes op de melodie van o.a. de Marseillaise, het Franse volkslied, begeleid op de gitaar door broer Luc. Vriendin Mascha ontpopte zich als een ware comedienne, en stak de draak met onze jarenlange huizenzoektocht door Frankrijk, de honderden foto's die ze door de jaren heen 'opgedrongen' kreeg, de vele bouwplannen die ze met belangstelling tot zich diende te nemen, waarna ze standaard mee naar de gang getroond werd alwaar op de kaart van Frankrijk alle locaties werden aangewezen, inclusief klimaat, hoogte, afstand tot het dichtstbijzijnde vliegveld, dan wel treinstation, en afstand tot Nederland ("Ah joh 't is maar 800 kilometer, alleen zeiden ze er nooit bij dat dit gerekend was vanaf Brabant"). Ook hebben we prachtige cadeaus gekregen, zoals een zonnewijzer voor in de tuin, een broodbakmachine, een verjaardagskalender met foto's van de familie, dozen met tissues ook bedrukt met foto's van de familie, twee petten met 'De Creuse is reuze', knalrode overalls voor de jongens, een DVD van 'Etre et avoir' (een film van Nicolas Philibert over een Frans dorpsschooltje), een Hollands overlevingspakket, enkele vogelhuisjes (kunnen we ook niet genoeg hebben!) en ga zo maar door. Het was een middag van bijkletsen, herinneringen ophalen en plannen maken voor de toekomst, en dit alles in een erg gezellige, gemoedelijke en luchtige sfeer. Als afsluiter hebben we met onze twee families nog gedineerd in de opkamer van het restaurant, waar nog enkele mooie woorden ter afscheid werden uitgesproken. Al met al kon het voor ons niet beter en we kijken er met heel veel voldoening op terug.

De feestlocatie: de Brouwerij (vroeger het Depôt der Koninklijke Nederlandsche Beiërsche Bierbrouwerij Amsterdam) in Vleuten.
Rob en Viggo wachten op de eerste gasten.
De girls are in, the party can begin!

 
Rob en mijn zus Ingrid.


Wat kunnen ze zingen he...;-)

 
Le petit Manu.

 
De zonnewijzer, een gezamenlijk cadeau van onze vrienden.

zondag 5 februari 2012

Viggo 4 jaar!


Onze Viggo is 4 jaar geworden (officieel morgen)!
De hele dag het huis vol met mensen, buren, familie, vrienden. Druk maar erg gezellig! Viggo heeft van ons een rugzak gekregen voor als hij straks naar school gaat en een trampoline. Een grote, vanzelfsprekend gezien de grote tuin die we straks in Frankrijk hebben. Cadeautjes waren er in overvloed, een camper van Playmobil, een zelfgemaakt kluspak met klushandschoenen (om papa straks te helpen), een piratenpak voor carnaval, voorleesboeken om de Nederlandse taal straks levend te houden, sloffen in de vorm van klompen, een speelgoed ijscowagen, een toeter voor op de fiets, en ga zo maar door. Wat een verwennerij. We hebben er van genoten en beseften dat zijn verjaardag er volgend jaar heel anders uit zal zien. Hoe? Dat is voor ons ook een grote vraag. Hopelijk met een huis vol leuke Franse vriendjes!

zaterdag 4 februari 2012

Op de valreep: Hollandse ijspret!

Wat een heerlijke dag! De blauwe hemel, het zonnetje, de sneeuw, en....een gezellig schaatsbaantje in het Maxima park met snert, soep en zopie, zoals het hoort. Deze ijspret is zo typisch Hollands..dat zullen we in Frankrijk zeker gaan missen. Nu nog snel even de slingers ophangen voor het verjaardagsfeestje van Viggo morgen en dan...lekker op de bank kijken naar Ik vertrek! ;-)


vrijdag 3 februari 2012

Sneeuw!


Het is gaan sneeuwen!
Eerlijk gezegd liever nu dan over een maand als we gaan verhuizen.
We zijn druk doende met de voorbereiding van onze emigratie naar Frankrijk. Deze maand staat in het teken van afscheid nemen....van de creche van de jongens....van ons beider werk, en last but not least de familie en vrienden. Het zal al met al een emotionele maand worden, maar misschien valt het ook wel weer mee. We verhuizen tenslotte niet naar het einde van de wereld, met een dagje rijden ben je er. Dat is een geruststellende gedachte. En we hebben er veel zin in, zin in de ruimte, de prachtige natuur, de lente die voor de deur staat, het grote avontuur.
Maar eerst nog even de verjaardag van Viggo; hij wordt alweer vier jaar en gaat straks naar de Franse school. Dat vind ik misschien nog wel de grootste stap.

Een paar uur later ziet het er zo uit...........................