maandag 21 mei 2012

Monsieur Bernard

Hoewel Viggo maar twee weken voorjaarsvakantie had, is hij op een dagje school na, vier weken thuis geweest. Een driedaagse schoolexcursie is hiervan onder meer de reden. Juf Claudine oordeelde dat een dergelijke trip voor Viggo wellicht nog een brug te ver zou zijn, en dat gevoel hadden we zelf ook. Sowieso vinden we een bustrip van een paar honderd kilometer met twee overnachtigen voor drie- en vierjarigen best heftig, maar dat zal ons Nederlandse referentiekader zijn. Buurvrouw Martine vindt het juist heel goed voor de ontwikkeling van de kleine koters, een beetje afstand van paps en mams op z'n tijd. Dat Viggo hierdoor niet naar school hoefde, kwam ook wel weer goed uit, aangezien mijn zus de meivakantie aangreep om met man en twee dochters naar de Creuse af te reizen voor een blik op onze Franse stek. Erg leuk en gezellig, en met name ook voor Viggo die dol is op zijn nichtjes en zich weer helemaal uit kon leven. Regen en zon wisselden elkaar af, maar we hadden het geluk van enkele dagen met temperaturen rond de 30 graden. Het zwembadje werd dus opgezet en de tuinslang tevoorschijn gehaald. Ook meteen maar het zomerse weer aangegrepen om de frituurpan uit de dozen te halen en zelf frietjes te bakken. Eindelijk weer ouderwetse patatten, heerlijk!
Dit zomerse geluk werd helaas verstoord door opnieuw een triest telefoontje uit Nederland. Rob's moeder, herstellende van een hersenbloeding een paar weken geleden, was getroffen door een herseninfarct en wederom opgenomen in het ziekenhuis. De situatie was stabiel, maar toch besloten we al de volgende dag (zaterdag) naar Nederland te reizen. Gelukkig konden we (als altijd) terecht bij mijn ouders in Brabant. Zondagmiddag zijn we naar het ziekenhuis gegaan; maandag is Rob nog een keer alleen gegaan. Het gaf ons een goed gevoel haar te kunnen zien, hoe kort ook.
Hoewel de aanleiding voor ons bezoek aan Nederland erg triest is, hebben we er gelukkig ook van kunnen genieten. Doordat we er nog maar zo kort weg zijn, is Nederland voor ons nog altijd vertrouwder dan ons nieuwe thuisland Frankrijk. Desondanks vielen een paar dingen onmiddellijk op: de verzorgdheid van de huizen en tuinen en van de mensen zelf. Alles zo mooi aangeharkt en strak, de mensen over het algemeen modern gekleed en gekapt. Maar ook: de grote hoeveelheid auto's vooral op de snelwegen, ook op zondag. En de beschikbaarheid van spullen, alles is er, met een enorme keuze, en binnen handbereik. Dat raken we hier in de Creuse met de eerste supermarkt op 12 kilometer en een beetje leuk shoppen op 30 kilometer (Aubusson) - maar liever Montlucon op 60 kilometer - snel kwijt. We hadden voor de gelegenheid een boodschappenlijstje opgesteld, varierend van stekjes voor de moestuin (reeds aangelegd, klein maar fijn!), Paradontax tandpasta, hagelslag, schenkstroop en poedersuiker voor op de vele crepes, alles van Conimex, nog wat leuke en handige spullen van Ikea, en ga zo maar door. De kleding- en schoenwinkels heb ik gemeden, anders zou mijn bankpasje nog ontploffen en dat kunnen we zeker niet gebruiken. Maar het was absoluut leuk, dit gewinkel. Ik kan het nog!
Viggo is zoals gezegd door omstandigheden deze weken welgeteld een dag naar school gegaan, en wel voor het eerst met de schoolbus. Hoewel hij zich hier al weken erg op verheugde, was het afscheid bij de bus, die 's ochtends op het afgesproken tijdstip strak voor ons huis parkeerde, reeds twee kinderen in het dorp opgehaald, toch nog moeilijk. Ondanks de tranen met tuiten van onze kleine sloot de chauffeur, de reeds genoemde Monsieur Bernard, onverbiddelijk de automatische deuren. Nog een laatste kus zat er hierdoor niet meer in, anders zouden de koters te laat op school komen. Toen Viggo 's middags weer werd gebracht, straalde hij van top tot teen van trots, en sprak hij zich lovend uit over de snelheid waarmee Monsieur Bernard de bus over de Creusense plattelandsweggetjes had gemanoeuvreerd. Toen Rob vanavond het boekje 'Ik ook op jou' voorlas, over een jongetje en een meisje die verliefd op elkaar zijn, en Rob vroeg op wie Viggo verliefd was, antwoordde hij: 'op Monsieur Bernard'.
Dan nog even wat anders. Wij zijn er in geslaagd onze auto's op Frans kenteken te krijgen. Over de bureaucratie en vooral de uit de pan rijzende kosten die hiermee gepaard gaan (bedrag hangt af van de hoeveelheid PK's), weid ik verder niet uit, daar zijn reeds lange blogs over geschreven. Feit is dat we nu, als het goed is, af zijn van de Nederlandse wegenbelasting, en dat we straks niet van de weg gedrukt worden als Nederland van Frankrijk wint tijdens het EK.

Met de nichtjes kwam ook de creativiteit.




 




Binnenkort bloemkool uit eigen tuin?





vrijdag 4 mei 2012

Gezelligheid en verdriet

Gelukkig kwam aan het begin van de week ook de zon weer terug. Nog niet overweldigend, maar de kinderen hebben volop kunnen spelen in de tuin, we hebben al een paar keer in de tuin gegeten en we hebben onder de omstandigheden (schoolvakantie Viggo) goed door kunnen werken aan de afwatering. We kregen gepland bezoek van familie met een vakantiehuis in de Correze, en onverwacht bezoek van een oud-collega met een vakantiehuis in het noorden van de Creuse. In beide gevallen was het gelukkig lekker weer en konden we gezellig buiten zitten. Ook heb ik deelgenomen aan het maandelijkse etentje van de Nederlandse eetclub; de naam zegt het al, een club van Nederlanders in de grensstreek Creuse/Puy de Dome die iedere maand gezamenlijk een menu du jour geniet in wisselende restaurants in deze regio. Het leek me een goed idee hier aan deel te nemen, gezien het feit dat we nog 'groentjes' zijn in de Creuse en hier nog een leven moeten opbouwen. Ik vond het fijn om er even alleen uit te zijn, lekker - en vooral rustig (wat met kleine kinderen niet mogelijk is) te eten - en leuke mensen te leren kennen. Daarbij vind ik echt niks zo fijn als autorijden door de oneindig lange weggetjes met mooie uitzichten over de bergen van het Centraal Massief met een waterig zonnetje op de achtergrond. Rob is thuisgebleven met de kinderen; we hebben afgesproken dat hij de volgende keer gaat. Ook hebben we kennisgemaakt met 'onze andere boer', Didier genaamd, een nog jonge vent van begin 30 en sinds tien dagen de trotse vader van baby Theo, de nieuwste aanwinst voor de Creuse. Hij woont in een naburig gehucht en werkt net als boer Christian op de velden die ons huis omringen en die deels van ons zijn. Met de komst van de zon was het gras ineens de lucht ingeschoten, en we vroegen ons af wanneer er koeien op de velden achter de schuur zouden komen. In deze rustieke omgeving met over het algemeen alleen het geluid van heel veel verschillende soorten vogels, valt het al snel op als er iets gebeurt. We hoorden het ronkende geluid van grote veewagens, dus riepen we de jongens want dit beloofde een voor Creusense begrippen waar spectacle. Met z'n vieren togen we naar het weiland, waar we onze nieuwe buren - niet de bekende Limousin runderen maar de Charolais koeien (we hebben het even opgezocht) - begroetten. Didier kwam ons de hand schudden en zo konden we meteen even kennismaken.
Tenslotte werden we geconfronteerd met triest nieuws. Zaterdag kregen wij het treurige bericht dat Rob's moeder (81 jaar) thuis gestruikeld is en op haar gezicht gevallen. Ze woont alleen en is door de buren naar het ziekenhuis gebracht waar een hersenbloeding werd geconstateerd. Het blijkt gelukkig niet heel ernstig te zijn, maar ze moet wel een tijdje revalideren in een verzorgingshuis. Doordat ze in Nederland maar vijfhonderd meter bij ons vandaan woonde, waren we erg betrokken bij elkaar. Onnodig te zeggen dat 900 kilometer bij een dergelijk incident dan heel erg ver weg is, en dat je je behoorlijk machteloos en wanhopig voelt. Ondanks alle moderne communicatiemiddelen zoals internet is dit wat mij betreft een flinke schaduwzijde van het fenomeen emigreren.

Onze nieuwe thuiskapster Joelle.


De zon ging schijnen en de weilanden stonden binnen een dag vol met paardenbloemen.
Een nieuw aangeschafte mollenklem zorgde ervoor dat de enige in de tuin actieve mol gepakt kon worden. Helaas de enige manier om deze beestjes uit de tuin te krijgen.

Eindelijk tijd gevonden om de verschillende vogelhuisjes op te hangen. Nogmaals dank aan de gulle gevers!





En wat doet de gemiddelde vrouw op het Franse platteland? Natuurlijk! Taarten bakken! Voila, une tarte aux pommes!