maandag 30 juli 2012

Au travail in de Creuse


Joehoe! Daar ben ik weer. Het duurde even maar vanavond kruip ik maar weer 's in de pen. De reden van mijn afwezigheid: we hebben het druk gehad. Druk? In de groene heuvels van de Limousin? Waarmee in hemelsnaam? Oui, inderdaad, druk was het hier. En waarmee weten we soms zelf niet, maar feit is dat de dagen en weken voorbij razen. Ik dacht en hoopte voor onze emigratie dat de tijd op het Franse platteland minder snel zou gaan dan in de Nederlandse Vinex, maar helaas blijkt dit een utopie. De eerste drie - van de in totaal acht weken schoolvakantie van Viggo - zijn alweer gepasseerd. We hebben in deze weken veel bezoek gehad: mijn ouders kwamen terug met de fiets uit Santiago de Compostella (Spanje), gebruind en afgetraind. Mijn zus en gezin kwamen langs op doorreis naar Spanje en mijn broer en gezin op doorreis naar Zuid-Frankrijk. Over een paar dagen komen Rob's broer en schoonzus, vakantie vieren en helpen met het isoleren van de zolder. Tussen de bedrijven door werken we verder in huis en tuin en ondernemen we leuke dingen met de jongens of gaan we op bezoek bij nieuwe kennissen in de regio. Buurvrouw Martine levert nog wel eens wat jong grut bij ons af, kleinkinderen, kinderen van vrienden, die zich vervolgens bij ons op de trampoline komen vermaken, waarna Viggo, na de eerste verlegenheid, maar mee gaat springen. Hier zijn we erg blij mee, want acht weken met nauwelijks vriendjes of vriendinnetjes is natuurlijk best lang. Manu is met twintig maanden nog minder gericht op sociaal contact en vermaakt zich meestal prima met weinig.
Behalve de handenarbeid bel ik regelmatig in mijn beste Frans met 'de instanties', soms met hulp van mijn lieve buurvrouwen, en petit a petit komen zaken tot stand. Rob is bezig zich in te schrijven als 'artisan' bij de Chambre de Metiers et de l'Artisanat, waarvoor we enkele keren naar Gueret moeten, de hoofdstad van de Creuse, zo'n zeventig kilometer bij ons vandaan. Hij heeft al enkele klussen aangeboden gekregen voor in het najaar, varierend van koeltechnisch tot loodgieterswerk. Bij de Chambre de Metiers werkt een Engelse jongedame die ooit speciaal is aangenomen om alle buitenlandse - veelal Engelse - vaklui bij te staan. We hadden een leuk gesprek, in eerste instantie met een (Franse) bedrijfsadviseur, en het hele gebeuren deed me denken aan mijn werk bij de Kamer van Koophandel in Utrecht waar ik voor vertrek naar Frankrijk werkte. De Engelse bleek een zoontje te hebben van exact dezelfde leeftijd als Viggo, en we spraken over de lange zomervakantie en hoe ze de opvang voor haar zoontje geregeld had. Haar zoontje gaat gedeeltelijk naar een zomeractiviteitenprogramma voor vier tot elfjarigen. Hier had ik Viggo ook voor aan kunnen melden, maar we besloten hier nog even mee te wachten tot hij straks zelf vloeiend Frans spreekt en zich ook tussen onbekende kinderen en leid(st)ers comfortabel voelt. Voor volgende zomer is het zeker een goede optie. De Engelse gaf ons nog wat leuke adresjes om met de kinderen naartoe te gaan en we spraken af elkaar een keer te ontmoeten met de kinderen. Een leuke en nuttige ontmoeting!
Zelf heb ik ook werk gevonden: ik ga in september aan de slag voor een Nederlandse organisatie, en kan vanuit huis werken. In augustus gaan we ruim twee weken naar Nederland, waar ik ingewerkt word. In september vervolg ik het werk in Frankrijk. Viggo gaat dan weer naar school en voor Manu heb ik een 'nounou' gevonden, een Franse gastouder, Corinne genaamd. In ons eigen dorp Lioux les Monges zijn er geen gastouders, zo hoorde ik op het gemeentehuis van de burgemeester. In Merinchal, de dichtstbijzijnde ietwat grotere plaats kreeg ik bij de Mairie een lijst van gastouders, en die ben ik gaan bellen. De eerste bleek zeer geinteresseerd om Manu op te vangen, maar had op dit moment geen andere kinderen. De tweede, Corinne, vangt wel meerdere kinderen op. Belangrijk, vinden we, want Manu kan dan met andere kinderen spelen, en bovendien wordt er met meerdere kinderen ook meer gesproken en pikt hij alvast wat Frans op. Dit maakt de overgang naar school straks makkelijker.
Wij aan het werk, Viggo naar school, Manu naar de gastouder; als we niet uitkijken neemt ons leven na de zomervakantie weer Nederlandse Vinexvormen aan met afspraken, deadlines, breng- en haaltijden, of te wel: Structuur. Maar eerlijk gezegd vind ik dat heel erg fijn. Ik heb er behoefte aan, ben en blijf een Hollandaise. Nieuwe uitdagingen, werk en structuur in de prachtige groene heuvels van de Limousin; ik hoop en denk een mooie combinatie. De tijd zal het leren.

T-shirt van opa en oma met Santiago de Compostella.

En natuurlijk ook eentje voor Manu.

Hout kappen achterin de tuin.

En maar meteen een mooie boshut gemaakt, met Luc, Noek en opa Bert.

En toen namen we maar weer 's een ijsje, met nichtje Noek dit keer.

Boer Christian haalt het graan (cereales) van ons land. Dit is het uitzicht vanuit ons keukenraam. 

Het nieuwe grasveld voor de speeltuin groeit goed.

Wanna dance?

Het leven is zwaar in de Creuse....

Het grindpad is klaar.

De te lage doorgang in de keuken, naar de toekomstige entree en bijkeuken, wordt uitgebroken en verhoogd. 
Het met beton storten van de zijmuren.

Bekisting voor de betonnen lateien om de vijftig centimeter dikke muur te ondersteunen.
Uit een eeuwenoud stuk eiken wordt weer een fraaie latei gemaakt.



maandag 2 juli 2012

Zomervakantie in de Creuse

Viggo wachtend op de schoolbus. Nog twee dagen school en dan begint de zomervakantie die maar liefst acht weken duurt.
Het is momenteel een gezellige boel in de Creuse. Ieder weekend zijn er wel festiviteiten op verschillende plekken, een soiree spaghetti, een soiree dansante, een vide grenier, voor ieder wat wils. De activiteiten worden aangekondigd op fleurige plakkaten bij de plaatselijke middenstand. In ons eigen dorp Lioux les Monges, waar we ongeveer drie kilometer vandaan wonen, werden we uitgenodigd voor 'la Fete de la Saint Martial', met een jaarlijks terugkerend diner voor alle bewoners van het dorp. Buurvrouw Martine, fanatiek lid van de lokale feestcommissie Viva Lioux, kwam de uitnodiging hoogstpersoonlijk brengen en natuurlijk zei ik spontaan dat we er bij zouden zijn. Dit was tenslotte een uitgelezen kans om de bewoners van Lioux te leren kennen. Aangezien er geen dagelijkse voorzieningen zijn - de bakker komt er met een busje - komen we er nooit, een enkel bezoekje aan het gemeentehuis daar gelaten. We rijden er slechts doorheen, meestal onderweg naar Auzances, voor de supermarkt, bouwmarkt, bibliotheek, etc. En dus spreken we er niemand. Lioux les Monges telt zo'n vijftig inwoners. De meerderheid woont er niet permanent, maar in Marseille, Nice, Parijs of Straatsburg, en strijkt er neer tijdens vakanties of langer als het om gepensioneerden gaat. In het voorjaar gaan de luiken in het dorp open, worden de tuinmeubelen afgestoft en komt er een klein beetje leven in de brouwerij. Het plan was om samen met de kinderen naar het etentje te gaan. Geheel in Franse stijl dus, aangezien veel kinderen hier tijdens feestjes probleemloos tot middernacht wat rondhangen of desnoods hangend over een stoel in slaap vallen. Het etentje zou aanvangen om half acht met een aperitief, waarna er rond 9 uur gegeten zou worden. Dit leek ons toch een beetje ondoenlijk worden voor onze petits, waarna we besloten dat ik bij gebrek aan een oppas alleen zou gaan. Er was een feesttent opgezet, en het hele dorp was uitgestroomd voor het jaarlijkse festijn. Madame la mairesse, de burgemeester, heette iedereen welkom en uitte haar blijdschap dat het dorp weer volgestroomd was voor de zomer. Buurvrouw Francoise stelde me voor aan een aantal inwoners en zodoende kwam ik er achter dat er leuke, interessante en geinteresseerde mensen in het dorp wonen. Buurman Marc (84) verhaalde als ieder jaar (zo begreep ik van zijn vrouw) uit Cyrano de Bergerac en kreeg de lachers op zijn hand. Ik bevond me in goed gezelschap, het eten was heerlijk, en het was al pikkedonker toen ik de feesttent weer verliet. Geen straatlantaarn te bekennen, even voelde ik me terug in 'donker Afrika'. Een jochie dat me herkende omdat hij met Viggo in de schoolbus zit, en dat rond middernacht nog aan het voetballen was op straat, vroeg verschrikt of ik 'a pied' was en of ik dan niet bang was. Met enige moeite vond ik mijn auto en reed door de donkere nacht naar huis. Een paar dagen daarvoor hadden we een etentje voor alle ouders van Viggo's school. Op het programma stonden een zangoptreden van de kleuters, een diavoorstelling van de driedaagse schoolexcursie, een etentje en een piano-optreden. Viggo stond zonder enige schroom op het podium temidden van zijn vriendjes, en kreeg van de juf een microfoon in de handen geduwd om samen met enkele andere kinderen 'Frere Jacques' te zingen. U begrijpt: wij glommen van trots. De rest van de avond hebben we Viggo nauwelijks nog gezien, druk spelend met zijn Franse copains. Hij is tot nu toe met stip de best geintegreerde van ons allemaal.

Zangoptreden van de kleuters tijdens schoolfeest. Viggo helemaal rechts.
Ik had voorafgaand aan het feest een gesprek met juf Claudine over Viggo. Aangezien hij nu met de schoolbus gaat, spreek ik haar nooit meer en ik was benieuwd hoe zij vindt dat het met hem gaat. Ze was erg positief, vertelde dat hij goed meedoet met de groep, ze heeft de indruk dat hij het Frans goed begrijpt, dat het zelf Frans spreken beetje bij beetje komt, en dat hij uitstraalt het naar zijn zin te hebben. Een grappig detail: Viggo wilde tot voor kort nooit slapen tussen de middag en ging dan maar wat tekenen. Sinds een paar weken wil hij ook rusten samen met de andere kinderen. "Op de valreep is het ons gelukt", lachtte juf Claudine. Dit middagritueel is van korte duur geweest, aangezien er in de 'moyenne section' waar hij volgend schooljaar naartoe gaat niet meer geslapen wordt. Omdat Viggo met een mooi 'rapport' thuiskwam, gingen we naar de kermis van Merinchal.

De botsautootjes op de kermis in Merinchal.
'Roulez roulez roulez....!!! Oui......superbe...!!!'





Buiten alle sociale activiteiten werkten we verder aan onze droomplek. Het bewerken van de toekomstige speeltuin voor de kinderen (ongeveer 500 vierkante meter, welk kind in Nederland kent deze luxe) kostte de nodige inspanning. Boer Christian had het stuk grond met de trekker gefreesd, waarna we de grond met een gehuurde (kleinere) frees verder verfijnden, harkten, inzaaiden met gras, opnieuw harkten, er met een grondrol overheen gingen en besproeiden. Zwaar werk en dat bij meer dan dertig graden. Nu maar hopen dat er straks sprietjes te zien zijn. We hebben een betonvloer en een afdekvloer gestort in de toekomstige bijkeuken en het grindpad afgewerkt. Tussen de bedrijven door worstelen we ons door de Franse bureaucratie, bellen we met instanties en proberen we zaken zoals kinderbijslag geregeld te krijgen. Dit valt nog lang niet altijd mee en soms is het moeilijk het geduld te bewaren. Maar we hebben wat dat betreft geen keuze en moeten het er mee doen.

Boer Christian freest de grond van de toekomstige speeltuin.

Waarna we de grond met een kleine frees bewerken.

En dan harken, inzaaien, opnieuw harken, aanrollen, sproeien...en wachten of er sprietjes tevoorschijn komen.
Rob ging ook nog los met grote keien. Een leuke plek om 's avonds onder de sterrenhemel bij het kampvuur te zitten. Als barbecue moeten we de vuurplaats nog uitproberen.  

En met het prachtige weer werden er ook de nodige ijsjes genuttigd.