De Creuse is reuze: december 2016

Het is een klein en eenvoudig rijtjeshuis in een typisch Creusois dorpje, waar de bakker al lang is vertrokken en de Française die de superette runt de pensioengerechtigde leeftijd reeds lang voorbij is. Alleen de eeuwenoude kerk, fier in het midden van het dorp, zal nooit verdwijnen.
Het huisje heeft alles om verliefd op te worden. Beneden één grote, open ruimte, met een houtkkachel en een authentiek balkenplafond, en aan de achterkant open deuren naar een gezellige cour met kiezelstenen met een prachtig uitzicht op het gemoedelijke, heuvelachtige landschap. Boven zijn twee slaapkamers en een prima badkamer met ligbad. De woonkamer biedt toegang tot een mooie, gewelfde kelder. Een vlak stukje land van ruim duizend meter, grenzend aan een bos, aan de overkant van de weg maakt het plaatje compleet.
De eigenaren van het pandje, een zeer sympathiek Engels stel van rond de vijftig, hebben het huis tien jaar geleden gekocht als vakantiehuis. Met het oog op een permanente vestiging in de Creuse in de toekomst hebben ze een groter huis gekocht. Vrijstaand en met een grotere tuin, zo'n twintig kilometer verderop. Met pijn in het hart nemen ze afstand van het huis waar ze tien jaar alle vakanties hebben doorgebracht in het dorp waar ze inmiddels veel vrienden hebben. De waarde van het huis is in de afgelopen tien jaar gedaald en voorzichtig tast ik af wat hun ideeën en verwachtingen zijn hieromtrent. Het echtpaar is er op voorbereid dat ze geld zullen verliezen en ze reageren opvallend luchtig en nuchter. Ik krijg een reservesleutel in mijn handen gedrukt en ze wensen me succes met de verkoop. We schrijven maart 2016.
Vanaf het begin is er veel belangstelling. Onder meer van een Engelse die in China werkt als docent Frans en veelvuldig in de Limousin is geweest. Ze kent de omgeving goed en wil er graag een huis kopen. Dit lijkt het perfecte object, maar ze is gebonden aan de Chinese schoolvakanties en kan niet zomaar op het vliegtuig stappen om het te bezichtigen. Nerveus mailt ze bijna wekelijks met de vraag of het huis nog beschikbaar is. Ik heb verschillende bezichtigingen, maar een bod blijft tot mijn verbazing uit. Een Engels stel wil het graag kopen maar twijfelt of de tuin wel voldoende speelruimte biedt aan de hond.
Dan is het 23 juni en besluiten de Engelsen via het beruchte referendum uit de EU te stappen. De koers van het pond komt in een vrije val en even ligt alles stil. Ongeveer een week later krijg ik een telefoontje van een Engelse klant die eerder via de mail interesse heeft getoond en om aanvullende informatie heeft gevraagd. Ze heeft geen tijd om naar Frankrijk te komen en wil het huis ongezien kopen, omdat ze bang is dat het anders weg is. Ze heeft reeds een koper voor haar huis in Engeland, alleen moet de zaak nog officieel bekrachtigd worden. Ze heeft ook al een ander huis gekocht in Engeland, kleiner en een stuk goedkoper, en met de overwaarde van het verkochte huis kan ze het Franse stulpje financieren. Twee voor de prijs van één, licht ze toe. Ik vraag of ze zeker weet dat ze niet eerst de oversteek wil maken om het huis te bekijken, maar ze is zeker van haar zaak. "It just feels right", zegt ze met een Yorkshire accent.
Koper en verkopers zijn er snel uit, alleen moet mijn Engelse klant op zoek naar een persoonlijke lening zodat ze over enkele weken de aanbetaling, tien procent van de verkoopprijs, kan betalen. De overdracht van haar Engelse huis zal naar verwachting medio oktober zijn en voor die tijd heeft ze geen geld beschikbaar. Na enkele dagen mailt ze dat het rond is en dat we verder kunnen. De verkopers, die vanwege de Brexit de bui al zagen hangen en vreesden voor een langdurig verkoopproces, zijn blij met deze onverwacht snelle gang van zaken.
Helaas maakt vreugde gedurende het proces plaats voor irritatie en wantrouwen bij de verkopers. De communicatie met de Engelse koper verloopt moeizaam, ze reageert niet op mijn e-mails, haar mobiele telefoon doet het op een gegeven moment niet meer, ik moet continu achter zaken aan gaan, en het duurt erg lang voordat ze de aanbetaling heeft gedaan. Ze legt uit dat ze erg druk is, en weinig tijd heeft om mails te beantwoorden. Ze is hoofddocent op een school, maakt naar eigen zeggen zestig uur per week, en heeft als alleenstaande (gescheiden) ouder de zorg voor een geestelijk gehandicapte, volwassen dochter. "My life is hectic!", besluit ze één van haar mails.
Aangezien de vrouw van het verkopende stel ook in het onderwijs werkt, willen beide partijen graag tekenen in de schoolvakantie in oktober. Er wordt een voorlopige datum van 21 oktober bij de notaris afgesproken, maar de verkoop van het Engelse huis wil maar niet vlotten. Handtekeningen zijn al lang geleden gezet, maar er moeten nog 'bits and pieces' worden geregeld voordat het huis overgedragen kan worden. Twee weken voor de afgesproken datum laat koper weten dat 21 oktober niet gehaald kan worden. Zonder te overleggen heeft ze tickets geboekt voor begin december. Verkopers zijn de wanhoop nabij en hebben geen vertrouwen meer in de koper. "Als wij een huis kopen, zorgen we ervoor dat we het kunnen betalen, en laten we de verkopers niet maanden in onzekerheid", mailen ze boos. Ze zijn in de zomer benaderd door een buurman die het huis wilde kopen, maar dit bod hebben ze afgehouden uit loyaliteit met de Engelse. "Als we begin december niet kunnen tekenen, zetten we het huis weer op de markt", schrijven ze in hun mail en voegen er aan toe dat ze het zomerseizoen hebben gemist om hun huis te verkopen. Inmiddels is er zoveel tijd verstreken dat beide partijen een aanvulling moeten ondertekenen op het voorlopig koopcontract met nieuwe data, aangezien het contract niet langer geldig is. De verkopers hebben reeds de notaris gemachtigd voor hen te tekenen, met de nodige kosten die daarmee gepaard gaan, en zijn opgelucht te horen dat ze die kosten niet opnieuw hoeven maken.
Eind november komt er dan eindelijk goed nieuws uit Engeland. Het Engelse huis is verkocht en het geld voor het Franse huis kan overgemaakt worden. Ik bel mijn Engelse klant die tot mijn grote schrik vertelt dat ze thuis zit vanwege een aanrijding met de auto. Hoewel het persoonlijk letsel meevalt, is ze niet aan het werk gegaan, en bovendien zit ze midden in de verhuizing. "Maar ik kom in december wel tekenen hoor!", zegt ze als ze de bezorgdheid in mijn stem hoort. "Don't worry, never a dull moment with me", lacht ze. Opgelucht haal ik adem en ik vraag op welk mobiel nummer ze straks in Frankrijk bereikbaar zal zijn. Ik zal haar van tevoren nog een paar keer bellen om er zeker van te zijn dat ze in het juiste vliegtuig naar Limoges stapt. Ook regel ik een afspraak voor haar bij een verzekeraar voor de verplichte woonhuisverzekering. Alles wat eventueel nog fout kan gaan, sluit ik uit. Bij nieuwe verrassingen is niemand gebaat.
Ik mail de verkopers dat het eindelijk allemaal rond lijkt en dat mijn klant binnenkort komt tekenen. We zullen afspreken bij het huis, want dat heeft ze tenslotte nog niet gezien. We kunnen dan meteen de meterstanden opnemen. "Zou je dat wel doen?", vragen de verkopers bezorgd. "Stel dat ze op het laatst alsnog afhaakt?'
De grote dag is gekomen. 's Ochtends pak ik de sinterklaascadeautjes in voor de kinderen, en maak ik enkele gedichtjes. 's Middags vertrek ik naar het inmiddels beruchte huis waar ook ik al die maanden niet meer geweest ben. De meubels zijn grotendeels weg en eerlijk is eerlijk, dan zie je toch beter de mankementen van een huis. Dan hoor ik een auto stoppen en ontmoet ik mijn klant voor het eerst in levende lijve. Een typische Engelse, met een blonde bobline, zorgvuldig opgemaakt en de lange nagels gelakt in een modern kleurtje. De vrouw die zich voorstelt als haar zus heeft gitzwart geverfd haar en loopt er een stuk smoezeliger bij. "Hi, nice to finally meet you! Here is the strange woman from England!", zo stelt mijn klant zich voor, om direct door te lopen naar het huis. "Hello house! Hello My house!, lacht ze. Eenmaal binnen is vooral de zus erg enthousiast, te horen aan een voortdurende stroom opgewonden kreten. Mijn klant zegt niet zoveel, en even ben ik bang dat ze zich alsnog gaat bedenken. Dan zegt ze dat ze alles even rustig op zich in wil laten werken, dat ze zo vaak naar de foto's heeft gekeken, en dat ze even moet wennen nu het huis leeg en kaal is. "Het is precies zoals ik het in mijn hoofd had, alleen moet ik er nog mijn huis van maken." Ze denkt even na en zegt dan: "Het huis heeft een kerstboom nodig. Waar kan ik hier een kerstboom kopen?"
In de wachtkamer bij de notaris lijkt alle stress van haar af te vallen en vertelt ze ontspannen over alle hectiek in de afgelopen maanden. Huis verkocht, twee huizen gekocht, een drukke baan, de zorg voor haar gehandicapte dochter, een auto-ongeluk. Volgend jaar wordt ze vijftig en gaat haar dochter, die 27 jaar is, het huis uit, naar een begeleid wonen project. Het is tijd dat we allebei ons eigen leven krijgen, zegt de Engelse. En of dat nog niet genoeg live events in korte tijd zijn, heeft ze geheel onverwacht ook nog de liefde van haar leven gevonden. Via via, een bekende kunstenaar, die ook nog eens bij haar in de buurt woont. Volgend jaar willen we hier in Frankrijk trouwen, vertelt ze en ze straalt van top tot teen.
Dan wordt er op de deur geklopt en komt de notaris ons halen. Hij licht de koopakte toe en legt uit aan mijn klant dat ze voorzichtig moet zijn als ze het huis wil verhuren, omdat huurders in Frankrijk goed beschermd zijn. "I'm not gonna rent it", zegt ze beslist. Ze wil zelf zoveel mogelijk van het huis genieten, zal er kerstmis vieren met haar nieuwe geliefde en ook de Ryan Air vlucht voor februari is reeds geboekt. Na zes maanden mag ze eindelijk de elektronische handtekening zetten. Voor haar nieuwe huis. Een nieuw begin. "Christmas comes early this year."